Zo hartstochtelijk als ze tegenwoordig de verschillen tussen elkaar breed kunnen uitmeten “die van haar is groter…… maar ik heb geen…… als zij dat mag, mag ik ook……..” zo makkelijk en soepel gaat het vandaag. Dat vergelijken is echt aan de orde van de dag en geheel nieuw voor mij, nog nooit was de competitiedrang zo groot. Maar door de energie die het kost om je te mengen onder de rest, valt er gelukkig weer een samenhorigheid te constateren waar ik zo trots op ben. Of dat nu typisch tweelingen is, ik kan het niet goed beoordelen. Zelf was ik water en vuur met mijn iets jongere zusje, maar ik ken genoeg in leeftijd verschillende mensen die nooit ruzie hadden en elkaars beste vrienden waren en nog steeds zijn. Het zal toch met karakter en verdraagzaamheid te maken hebben. En waarschijnlijk ook met hoe je met ieder kind afzonderlijk omgaat.

Want ook daarin probeer ik ze los van elkaar aandacht te geven, soms gaat de één mee boodschappen doen, soms is de ander de gelukkige tijdens het koken/de was ophangen of andere klusjes. Want die houden hier nooit op, iedere dag weer begint de hele santenkraam van voren af aan. Maar met het groter groeien van de dames, zijn ook de capaciteiten gegroeid, het bed wordt zelf opgemaakt, de kamer wordt (redelijk) bijgehouden en de kleding ligt of op de stoel (als het nog een dagje meekan) of in de wasmand. Nu nog de dop op de tandpasta, maar haha dat is geloof ik in ieder huishouden een hekel punt……

De lucht in…………….
Sinds dit jaar heb ik weer iets nieuws aan activiteit ontdekt hier in de buurt, vliegen met een Cessna, een 4-persoons vliegtuigje. Dus nadat Patrick en ik de proef op de som hadden genomen in April, was het vorige week de beurt aan Janna en Mina. Mams ook mee, paste nog net naast de piloot en daar gingen we. “Het is echt niet eng hoor” piepte een benauwde Mina tegen een genietende Janna, die dan ook antwoordde “nee natuurlijk niet, waar heb je het over”. Dit stelde Mina gelukkig gerust en met zichtbare opluchting keek ze naar beneden waar alles steeds kleiner werd.
Nu is de spanningsboog van een 6 jarige niet zo lang, dus na de toer over ons gehucht Pébru heen (wel 5 huizen) werd al snel de opmerking gemaakt dat we zo, als we weer op de grond waren, echt langs de Mac moesten gaan voor een ijsje……… Zit je dan met je vege lijf, opgepropt in een minivliegtuig, denkende dat je je kinderen de ervaring van hun leven geeft.

Op vakantie…………….
Een zelfde soort ervaring hebben we al eerder gehad in dierenpark Emmen, waar uiteindelijk de speeltuin met de klimtouwen en waterpartijen een veel grotere aantrekkingskracht bleek te hebben dan de herkauwende buffels en de gapende leeuwen. En daarom hebben we besloten dat we, omdat we dit jaar niet op vakantie gaan, eind Oktober naar dat fijne kinderparadijs naast Parijs gaan. Kost net zoveel als een kleine vakantie, maar dan weten we ook zeker dat ze het tot in lengte van dagen zullen herbeleven. Op weg naar Nederland maken we daar een stop van 2 dagen om vervolgens door te rijden naar de familie- en vriendenbezoeken.

Op dit moment is er behalve onze campinggasten, de vakantievierders in de huisjes en de fotocursisten ook familie. Met z’n allen verdeelt over ons een na kleinste huisje en de logeerkamer heeft de opa (met gezin) van Janna en Mina zijn intrek genomen en geniet van het prachtige weer, de rust (even niet aan de slag) en het gezin. Soms sturen we hem voor een rondje op de tractor het veld in als het allemaal te ontspannen wordt, maar verder laten we hen gewoon lekker meegenieten van ons leven op de berg.
Het is bijzonder om zo je familie mee te maken. Ik ken het al van mijn eigen ouders, de tijd die je samen hier doorbrengt is veel intensiever dan het vluchtigere contact in Nederland. Daar ga je even op de koffie, je eet eens een keertje samen of je gaat een dagje winkelen. Hier ben je samen, iedere dag weer 2 weken lang en neem je ook de tijd om gewoon even een kletsje te maken, samen in de moestuin te werken of gewoon de vuilnis weg te brengen. Het schept een ander contact en wat is er nou leuker als kind om ongelimiteerd bij je opa binnen te kunnen lopen wanneer je maar wilt.

Publicatie…………….
En daar stonden we dan, met 6 pagina’s in de zomereditie van “Leven in Frankrijk”. Nou dat hebben we geweten, de telefoon stond roodgloeiend en de mail liep over van belangstellenden. Helemaal super natuurlijk, maar toch ook heel raar. Ondanks dat ik er aan gewend ben na 25 jaar als model te hebben gewerkt dat ik regelmatig in een tijdschrift stond, was dit met een uitgebreid en heel persoonlijk artikel wel heel dichtbij.
Een oud-cursiste van ons is journaliste en vond het toch wel heel raar dat er in 6 jaar tijd nog nooit een publicatie was geweest over ons reilen en zeilen. Natuurlijk hebben we via deze column al de nodige meerlinggasten mogen ontvangen, maar verder moeten we het echt hebben van mond op mond reclame en de reikwijdte van het internet. En met ons animatieteam in de vorm van Janna & Mina is het hier natuurlijk meer dan goed toeven, dus we hebben genoten.

Want de dames zijn inmiddels zo geroemd dat er zelfs dit jaar twee heren speciaal hun vakantie verlengen om nog een paar dagen in het gezelschap van Janna en Mina te kunnen doorbrengen. Aankomend weekend zullen Sjoerd & Pepijn hun opwachting maken en daar wordt naar uitgekeken. De verwachtingen zullen hooggespannen zijn, maar met de boomhut als troefkaart, kan er weinig meer mis gaan. Twee hele dagen gaan ze verblijven in een hotel vlakbij (want wij waren al vol….) om zo samen nog eens te kunnen spelen, pizza te eten en te zwemmen in één van de meertjes in de buurt. Ondanks dat het Sjors niet is, kijkt ook Mina uit naar het herenbezoek. Pappa daarentegen houdt zijn hart vast, als dit een voorbode is voor wat gaat komen, begin maar met het slijpen van de messen en leg het jachtgeweer maar klaar.

Karakter of aangeleerd…………….
Mina is een onverbeterlijke flirt, al sinds haar geboorte weet ze met een knippering van haar wimpers, een guitig toegeworpen lachje of een bijzonder lieve opmerking iedereen om haar vingers te winden.
Is dit een karaktereigenschap of is dit aangeleerd? Ik weet het niet, slim is ze in ieder geval wel, want ze ziet en merkt dat het werkt, dus is het onderdeel van haar zijn geworden.
Janna daarentegen is veel afwachtender en minder behaagziek. Als het komt dan komt het, ze gaat er niet naar op zoek en trekt haar eigen plan. Wel is ze enorm verandert het laatste jaar, ze is uit haar schulp gekropen en maak veel makkelijker contact met kinderen. Ook is ze volgzamer dan haar zuster en dat maakt dat veel leeftijdgenootjes naar haar toetrekken. Mina kiest dan inmiddels eieren voor haar geld en ontfermt zich over de jongere garde.

Maar allebei kunnen ze hartstochtelijk opgaan in het spelen, waar de ene dag Jonas favoriet is, zijn de volgende keer de rollen omgedraaid en wordt zus Noa in alles vooropgesteld. Deze laatste werd wel op een heel ludieke manier aan ons voorgesteld door Mina; “mam moet je kijken, moet je kijken, dit is Goudlokje” en zo werd Noa naar voren geduwd.
Ook zij zijn een twee-eige tweeling die bij ons verblijft en ook bij hen is duidelijk dat ze toevallig samen in de buik hebben gezeten maar zeker niet elkaars kopie zijn. Nu zijn dit een jongen en meisje, daarmee is er automatisch al een verschil, maar ik blijf het geniaal vinden om te zien hoe die familieband tussen kinderen is.

Ongewtijfeld blijft er nog heel veel over om te vertellen, maar hiermee ben ik weer aan het eind gekomen van mijn relaas voor deze keer. Ik hoop dat iedereen een heerlijke zomer heeft gehad en uitkijkt naar de winter met veel sneeuwpret en warme chocomelk. Wij gaan zoals gebruikelijk weer gewoon lekker door op onze berg,

Ik groet jullie allen vanuit tropisch Frankrijk,

Babs Mollema